http://www.almayadeen.net/news/politics/1
Augusztus 12, 13:05
Ḥusnī Maḥallī
Az úgynevezett Nagy Közel-Kelet tervezet, illetve az Igazság és Fejlődés [Párt] behatolása után az arab világba a szír kapun keresztül, amit al-Asad elnök nyitott ki két embernek, Gülnek és Erdoğannak annak [Szíriának] a kárára 2002 végén, nem késett sokat a Nyugat a “török demokratikus szekuláris iszlám tapasztalat” népszerűsítésével az arabok számára, míg azok többsége igen távol van e fogalmaktól és azok jelentéseitől.
A török elnök, Recep Tayyip Erdoğan
Aztán eljött az ún. Arab Tavasz, hogy segítsen beágyazni ezt a gondolatot, főként miután a Testvériség hatalomra jutott Tunéziában és Egyiptomban, illetve kidomborodott a szerepe Jemenben, Marokkóban és Gázában a Ḥamās útján, ezáltal pedig Erdoğan elnök szerette volna vinni a palesztin zászlót, amit apró darabokra téptek az öböl vezetői. Az események azonban más irányt vettek mérsékelt iszlám propagálásának nyugati terve bukásával, miután a szélsőséges iszlamisták, mint a Dā‘iš, az an-Nuṣra és a többi dzsihádi brigád vette át a harcteret Szíriában, Irakban és Jemenben, valamint megbuktak ezek közül a mérsékeltek Tunéziában és Egyiptomban, csődöt mondott a marokkói kísérlet és a szaúdi-emirátusi agresszió Jemen ellen, majd végül pedig ‘Umar al-Bašīr iszlamistáinak a megdöntésével.
Erdoğan elnök “egyedül maradt az iszlám és a muszlimok zászlajának cipelésével” az iszlamisták ismert támogatása útján Szíriában, illetve minden arab és globális politikai iszlám mozgalom pesztrálásával. Így hát Isztambul hetente lát vendégül számos térségbeli és világszintű rendezvényt különböző iszlamista elnevezések alatt, ahogy menedéket is nyújt ezen iszlamista mozgalmak vezetőségeinek és képviselőinek és folytatja a rendezvényeket “az iszlám szultanátus és kalifátus fővárosából, Isztambulból”, amiről mostanában egyre több szó esik az arab szellemi, ideológiai és politikai jelenlét hiánya közepette. Főleg azután, ami pusztítást elszenvedett Szíria, “az arabizmus dobogó szíve”, az arabok és a muszlimok ármánya útján ellene. A ma ellenségei a tegnap szövetségesei Damaszkusz, az Umajjadok fővárosa ellen.
Erdoğan elnök kihasználta mindezeket az ellentmondásokat, aztán lecsapódásaikat és hatásaikat a térségben és a világban, és úgy vélte ezek segíteni fogják őt, hogy uralja a politikai iszlámot, minthogy ő az Oszmán Birodalom örököse, amiben az Amerika által támogatott Fethüllah Gülennel versenyzett, majd 2016 nyarán megszabadult tőle.
A szaúdiak szerepének visszaesése segítette Erdoğant ebben a tervében, ami megmagyarázza erőszakos támadását a szaúdi koronaherceg, Ibn Salmān ellen Hāšoqğī megölése után Isztambulban, a birodalom és a kalifátus fővárosában. Erdoğan a Hāšoqğī ügytől azt várta, hogy az segítse őt a szaúdiakkal való rivalizálásában a muszlim umma vezetésére. Főleg a velük való összekulönbözés után amiatt, hogy azok támogatták as-Sīsī puccsát, és az Emiratusokkal, Bahreinnel és Egyiptommal együtt a Muszlim Testvériséget terrorszervezetté nyilvánították, illetve erről az irányról győztek meg Trump elnököt is. Ez pedig ellentétben áll a szaúdi-amerikai koalícióval, mely 1945 február 14-én kezdődött ‘Abd al-‘Azīz király és Roosevelt elnök találkozóján. Ezekután a Szaúd család Amerika kiemelt harci eszköze lett és támogatott minden létező politikai iszlám mozgalom szerveződést, köztük a Muszlim Testvériséget, hogy azok szembeszálljanak Amerika minden ellenségével kezdve az arab nemzetiektől a baloldaliakon át, egészen Szovjetúnióig, ami mindezeket támogatta. A szaúdi támogatás mértéke a pártoknak, szervezeteknek, alapítványoknak, mecseteknek, vallási iskoláknak, felekezeti irányzatoknak [zawāyā], sejkeknek a világ minden részén elérte a 300 milliárd dollárt az utóbbi 75 évben. S mindez még csak akkor, ha nem vettük hozzá a Szaúd család legfontosabb szerepét a politikai iszlám vezetésében, szolgálva az amerikai terveket az iszlamista dzsihádi mozgalmak felépítésével Afganisztánban, mint az al-Qā‘ida és a Ṭālibān, majd aztán Boszniában, Szomáliában és Szudánban, végül pedig Szíriában és Irakban a Dā‘iš, az an-Nuṣra és az összes többi frakció közvetlen támogatása által, hogy az úton végül a zászlót Erdoğan elnöknek adja át Szíriában, Líbiában, Szomáliában és Boszniában.
Mindez a politikai iszlám súlyos meggyőződésbeli hiánya mellett zajlott Egyiptomban, amiből már nem maradt “se Kinána[1], se arabizmus”, miután Egyiptom Testvérisége ezt a zászlót Erdoğannak adta át, amit elődeik tettét 1517 januárjában Szelim szultánnak, hogy az Isztambulba a muszlimok kalifájaként térjen vissza kezében hordozva Mekka kulcsait. Majd aztán a Szaúd család fellázádt 280 év után együtt menetelve a britekkel, majd az amerikaiakkal, mostanra pedig Izraellel próbálva szerencsét együtt as-Sīsīvel. Akkoriban, ahogy ma is a zsidók az első és utolsó haszonélvezői mindezen ellentmondásoknak, küzdelmeknek és botrányoknak, amik nemcsak az iszlám zászlait döntötték le, de azok vivőinek számításait is, akik akkor is és ma is, tudva, vagy tudattalanul “legmagasabb uruk, Amerika” szolgálói. Egyesek meghajoltak előtte, mások letérdeltek, de imájuk egy:
Ó, Uram, ne vond meg tőlünk kegyelmedet!
[1] A Kināna valaha egy Egyiptomot lakó beduin törzs volt, s idővel Egyiptomot is a Kināna földjének hívták. A kifejezés azt szeretné mondani, hogy Egyiptom elhagyta arab identitását mind helyi, mind általános értelemben az arab világra értve.
الإسلام السياسي: عربي، تركي أم أميركي؟
12 اب 13:05
حسني محلي
بعد ما يسمى بمشروع الشرق الأوسط الكبير ودخول العدالة والتنمية العالم العربي عبر البوابة السورية التي فتحها الرئيس الأسد للثنائي غول – أردوغان على مصرعيها نهاية 2002 لم يتأخر الغرب في تسويق “التجربة التركية الديمقراطية العلمانية الاسلامية” للعرب وكان أغلبهم بعيدين عن هذه المفاهيم ومعانيها
الرئيس التركي رجب طيب إردوغان
وجاء ما يسمى بالربيع العربي ليساهم في ترسيخ هذه الفكرة خاصة بعد وصول الأخوان إلى السلطة في تونس ومصر وبروز دورهم في اليمن والمغرب وغزة عبر حماس التي أراد الرئيس أردوغان من خلالها أن يحمل راية فلسطين التي مزقها زعماء الخليج إرباً إرباً. وأخذت الأمور مساراً آخراً بسقوط المشروع الغربي لتسويق الإسلام المعتدل بعد سيطرة الإسلاميين المتطرفين كداعش والنصرة والفصائل الجهادية على ساحة القتال في سوريا والعراق واليمن وسقوط المعتدلين منهم في تونس ومصر وفشل تجربة المغرب والعدوان السعودي – الإماراتي على اليمن وأخيراً الإطاحة بالإسلامي عمر البشير
وبقي الرئيس إردوغان “وحيداً في حمل راية الإسلام والمسلمين” عبر دعمه المعروف للإسلاميين في سوريا وتبنيه لكل حركات الإسلام السياسي عربياً وعالمياً. إذ تستضيف اسطنبول أسبوعياً العديد من الفعاليات الاقليمية والدولية بعناوينها الاسلامية المختلفة كما هي تأوي قيادات وممثلي كل هذه الحركات الاسلامية وتستمر في فعالياتها من “عاصمة السلطنة والخلافة الاسلامية اسطنبول” التي عاد الحديث عنها مؤخراً بغياب الوجود العربي فكرياً وعقائدياً وسياسياً خاصة بعد ما أصاب سوريا “قلب العروبة النابض” من دمار بغدر العرب والمسلمين لها حيث كان أعداء اليوم حلفاء الأمس ضد دمشق عاصمة الأمويين
وأستغل الرئيس إردوغان كل هذه التناقضات بانعكاساتها وتفاعلاتها الاقليمية والدولية وأعتقد بأنها ستساعده لزعامة الإسلام السياسي طالما أنه وريث الإمبراطورية العثمانية التي نافسه فيها الداعية فتح الله جولان المدعوم أميركياً فتخلص منه صيف 2016
وجاء تراجع الدور السعودي ليساعد اردوغان في مشروعه هذا وهو ما يفسر هجومه العنيف على ولي العهد بن سلمان بعد مقتل خاشقجي في اسطنبول عاصمة الإمبراطورية والخلافة. وأراد اردوغان من قضية خاشقجي أن تدعمه في منافسته للسعودية في زعامة الأمة الاسلامية خاصة بعد خلافه معها بسبب دعمها لانقلاب السيسي وإعلان الاخوان المسلمين ومعها الإمارات والبحرين ومصر تنظيماً إرهابياً ومساعيها لاقناع الرئيس ترامب في هذا الاتجاه. وهو ما يتناقض مع أسس ومبادئ التحالف السعودي – الأميركي الذي بدأ 14 شباط/ فبراير 1945 في لقاء الملك عبد العزيز والرئيس روزفلت. فقد تحول آل سعود بعد ذلك التاريخ الى رأس حربة أميركية بإمتياز فقدموا كافة أنواع الدعم لجميع حركات الإسلام السياسي ومنها الاخوان المسلمين لمواجهة كل أعداء أميركا من القوميين العرب إلى اليساريين ثم الاتحاد السوفياتي الذي كان يدعمهم جميعاً. وزاد حجم المساعدات السعودية للأحزاب والمنظمات والجمعيات والجوامع والتكايا والزوايا والتكايا والمشايخ في جميع أنحاء العالم عن 300 مليار دورلار خلال 75 سنة الماضية. هذا إذا تجاهلنا الدور الأهم لآل سعود في زعامة الإسلام السياسي خدمة للمشاريع الأميركية عبر تبني حركات الجهاد الإسلامي في أفغانستان ومنها القاعدة وطالبان ثم في البوسنة والصومال والسودان وأخيراً سوريا والعراق عبر الدعم المباشر لداعش والنصرة وكل الفصائل الأخرى لينتهي بهم المطاف بتسليم الراية للرئيس أردوغان في سوريا وليبيا والصومال والبوسنة
كل ذلك بغياب الثقل العقائدي للإسلام السياسي في مصر التي لم يبقى منها “لا الكنانة ولا العروبة” بعد أن سلم إخوان مصر هذه الراية لاردوغان كما سلمها أجدادهم في يناير 1517 للسلطان سليم ليعود إلى اسطنبول خليفة للمسلمين وهو يحمل معه مفاتيح مكة. فتمرد آل سعود على آل عثمان بعد 280 عاماً من ذلك وهم على الدرب سائرون تارة مع الإنكليز وأخرى مع الأميركان والآن يجربون حظهم مع إسرائيل ومعهم السيسي. وكان اليهود آنذاك وما زالوا المستفيد الأول والأخير من كل هذه التناقضات والصراعات والسخافات التي أسقطت ليس فقط رايات الإسلام بل أيضاً حسابات حامليها الذين كانوا وما زالوا بعلم أو بدونه في خدمة “ربهم الأعلى أميركا” فركع البعض أمامها وسجد الآخرون ودعاؤهم واحد: يارب لا تحرمنا من لطفك