Forrás: al-Mayadeen net 2022 április 22 17:02
Az Amerikai Egyesült Államok tudja mennyire lehetetlen, hogy Irán elfogadja a kérést, hogy lemondjon Soleymānī megbosszulásáról. Vajon kérése ötvöződik egy kifogás kereséssel, hogy hamar visszaléphessen, vagy további nyereséget keres a tárgyalások utolsó fordulójában, ahol úgy tűnik, nagy vesztesége lesz?
Az Amerikai Egyesült Államok kérése mártír Qāsem Soleymānī ügyének lezárására azt a célt szolgálja, hogy kisebbítse annak morális értékét, akit a tábornok jelent a térség felfogásában, ide értve azt, ahogy felülkerekedett a térségben, Irakban, Szíriában és Jemenben gyökeret vert terrorizmus hullámán, és ahogy sikerrel állta útját ezeken a helyeken az amerikai céloknak. Másrészt e kérés célja, hogy kitörölje az Egyesült Államok bűnös képét az emlékezetből, mely igencsak nagy lett Soleymānī tábornok meggyilkolásának pillanatában a korábbi elnök, Trump parancsára.
Aggodalom két megítéléstől
Kormányzása idején Trump egyre halmozta a kínos jelenteket az amerikai politikáról az Évszázad Alkujától az amerikai követség Jeruzsálembe költöztetésén át, egészen a gyilkosság bűncselekményéig és a kapkodásig a normalizálás gyors felfolytatására a térségben (Ábrahám Megegyezés). Innentől a Biden kormányzat sarokba szorítva érezte magát, amikor megpróbálta kitörölni ezeket az egymásra halmozódott képeket azzal, hogy folyamatosan más hangot ütött meg a Trump kormányzáshoz képest, még ha osztozott is annak alapvető szakításával is a stratégiai célok doktrínájával.
A Biden kormányzat igyekszik működésbe hozni a “nemzeti álca” elvét, melyet az Obama kormányzat folytatott, és megpróbálja helyreállítani az Egyesült Államok megítélését, mint “a demokrácia védnöke”. Ennél fogva visszatért a nemzetközi egyezményekhez, mint amilyen a klíma egyezmény, vagy az Emberi Jogi Tanács, illetve, ahogy hangnemében a médiában ismét “az emberi jogokra” összpontosít, nekimenve Oroszországnak Ukrajnában. Ezen a vonalon jutott el az iráni folytatáshoz, mártír Soleymānī ügyéhez a nemzetközi és jogi intézményekben, mely óriási terhet jelent a Biden kormányzat számára, komoly zavart okozva a “megítélés helyreállítása” céljainak elérésében.
Az ügy jogi folytatása folyamatosan és ismétlődő jelleggel felfedi azokat az eseményeket, amikor Amerika átlépte a diplomáciai kapcsolatok hagyományait és szabályait a szuverén országok között, melyekkel nem áll háborúban, mégpedig azzal, ahogy meggyilkolt egy magasrangú hivatalos személyt, aki egy hivatalos reptéren keresztül tett hivatalos látogatást egy másik országba és akit a Népi Mozgósítás egyik hivatalos képviselője fogadott, mely szervezet közvetlenül az iraki kormány alá tartozik. Ebből következőleg Irán kezében ütőkártya van mártír Soleymānī megbosszulásával a megfelelő helyen és időben.
Kérés a visszalépés, vagy a nyereség szándékával az utolsó pillanatban?
Dacára a megannyi csábításnak, amit az Egyesült Államok kínált Teherán számára Bécsben a “szankciók feloldása és még több is” képlet keretében, szemben a “Soleymānī megbosszulásáról való lemondásért”, Irán inkább választja a szankciók folytatását, ha azok feloldásának ára ennek a hatalmas lelki értéknek a feladása lenne Teherán és a térség utcáin.
A maga részéről az Amerikai Egyesült Államok tisztában van azzal, mennyire lehetetlen ennek a kérésnek az elfogadása Irán részéről. Ám vajon e kérése ötvöződik egy kifogás kereséssel, hogy hamar visszaléphessen, vagy további nyereséget keres a tárgyalások utolsó fordulójában, ahol úgy tűnik, nagy vesztesége lesz?
2021 novemberében a tárgyalások folyását kommentálva Jack Sullivan amerikai nemzetbiztonsági tanácsadó azt mondta: “nem haladnak (a tárgyalások) jól. Ami azt jelenti, hogy még eddig nem találtuk meg az atomegyezményhez való visszatérés útját”. Így folytatta: “Mi rendezzük a megállapodásból való 2018-as évben történt visszalépés katasztrófális döntés számláit”. Amivel utalt arra, hogy az atommegállapodás gátat szabott az iráni atomprogramnak.
Nem tűnik úgy, hogy az Egyesült Államok ürügyet keresne a megállapodástól való visszalépésre, melyet sietve igyekszik elérni megkísérelve kijavítani azt, amit Trump vakmerősége hagyott maga után. Merthogy az amerikai szükség a megállapodásra még csak erősödik a felfordult légkör miatt az orosz és a kínai fronton.
Így tehát az Egyesült Államok célja ezzel a kéréssel a tét növelése az utolsó pillanatokban, kutatva, hogyan nyerhetne többet, nem feledve, hogy vannak irányvonalak az amerikai kormányzaton és annak ellenzéki csoportjainak belül, amik úgy vélik, hogy az a tárgyalócsoport kudarcot vallott megbízatásában az iráni diplomáciával szemben, ami sokat nyert vele szemben.
Irán az összes ellene hozott szankció feloldását követelte, mégpedig egy lépésben, elutasítva az amerikai felvetést egy részének felfüggesztéséről, míg egy másik része érvényben maradt volna. Mindehhez társult az, hogy [Irán] ragaszkodott az export könnyítéséhez és a külföldön befagyasztott vagyonok feloldásához.
Jószándékú gesztusok… hurok az amerikai diplomácia nyakán
A kérdés nemcsak a dolog mennyiségi oldalához kapcsolódik, hanem egyben a garanciális mechanizmushoz is (megállapodás ugyanezen egyezmény végrehajtásának biztosítékairól, melyből következett egy nyilatkozat megkövetelése, amit a Kongresszus adna ki az egyezmény betartásáról, és hogy abból nem lép vissza). Ez pedig az Egyesült Államok megítélésének a megalázását jelenti, mint egy olyan félé, amely nem tartja be vállalásait, valamint morális merényletet jelent vele szemben. Ez komoly válságot jelentett az amerikai diplomáciának, mely arra törekedett ezután, hogy bármilyen érdemi bosszút érjen el Iránnal szemben. Úgy tűnik hibásan merte fel a kérést Soleymānī megbosszulásának feladásáról.
Ezév március huszonhatodikán Ḥosseyn Amīr ‘Abdollahiyān iráni külügyminiszter az iráni televíziónak adott interjúja során kijelentette, hogy “az Egyesült Államoknak bizonyítania kell jószándékát, amiről Biden beszélt, mint például azzal, hogy felszabadítja a 10 milliárd dollár befagyasztott iráni vagyon, vagy feloldja az irániak utazása ellen hozott szankciókat. Ezzel Biden bizonyítaná a különbséget saját és Trump irányvonala között”.
Az Egyesült Államok készsége arra, hogy levegyen bizonyos személyeket és szervezeteket a terrorizmus listájáról megkönnyíti majd az ügymenetet ezen népi és civil szervezetekkel a térségben, még ha ez nem is lesz hivatalos, és csökkenti ezek jogi nyomon elszámoltatásának hatásait [a térség] országaiban, kiváltképp azokban, melyek az Egyesült Államok politikáját követik. Ha megtörténik ez a lépés, amihez társul Soleymānī ikonikus megítélése, akkor az erősíti majd [Irán] jelenlétét és működését a térségben, amitől az Egyesült Államok tart is, miközben ez bizonyos korlátozást jelent majd az izraeli entitásnak.
Az Egyesült Államok továbbra is érdekelt az egyezmény elérésében, melynek keresi a módját, de nem talál megoldást a bűnös megítélése okozta nehézségekre, melyeket okozott, valamint a mártíromság és az önfeláldozás képére, melyet Soleymānī hagyott maga után. A terepen azonban tisztában van azzal, hogy Teherán kivár, de nem felejt!
Kép: Washington próbálja kisebbíteni annak morális súlyát, amivel Soleymānī a térség felfogásában bír
لماذا تطلب الولايات المتحدة من إيران التخلّي عن الثأر لسليماني؟
المصدر: الميادين نت 22 نيسان 17:02
تدرك الولايات المتحدة الأميركية استحالة قبول إيران طلب التخلّي عن الثأر لسليماني، فهل تشارك طلبها بحثاً عن ذريعة للانسحاب المبكر أو بحثاً عن مكسب في الجولات الأخيرة من مفاوضات تبدو خسارتها خلالها عالية؟
يهدف طلب الولايات المتحدة الأميركية إغلاقَ ملف الشهيد قاسم سليماني إلى تخفيف وهج القيمة المعنوية التي مثّلها الجنرال في مخيال المنطقة، ولا سيما في التغلب على موجة الإرهاب التي عمّت المنطقة، في العراق وسوريا واليمن، والنجاح في التصدي للأهداف الأميركية فيها. من جهة أخرى، يهدف هذا الطلب إلى مسح الصورة الإجرامية للولايات المتحدة من الذاكرة، والتي تكثّفت في لحظة اغتيال الفريق سليماني، بأمر من الرئيس السابق دونالد ترامب.
القلق من صورتين
راكم ترامب خلال فترة إدارته صوراً محرجة للسياسة الأميركية، من صفقة القرن، ونقل السفارة الأميركية إلى القدس، إلى جريمة الاغتيال وتسريع عجلة التطبيع في المنطقة (اتفاقيات أبراهام). من هنا، وجدت إدارة بايدن نفسها مرهقة في محاولة محو هذه الصور المتراكمة لتمرير خطابها المختلف عن إدارة ترامب، وإن تشاركت معها في الشق الأكبر من أجندة الأهداف الاستراتيجية.
تسعى إدارة بايدن إلى تفعيل مبدأ “التمويه القيمي” الذي سارت عليه إدارة أوباما، ومحاولة استعادة صورة الولايات المتحدة “الراعية للديمقراطية”. من هنا، كانت العودة إلى الاتفاقيات الدوليّة، كاتفاقية المناخ ومجلس حقوق الإنسان، وكذلك التركيز على خطاب “حقوق الإنسان” إعلامياً في مواجهة روسيا في أوكرانيا. في هذا المسار، إنَّ المتابعة الإيرانية لملف الشهيد سليماني في الهيئات الدولية والحقوقية تشكّل عبئاً ثقيلاً على إدارة بايدن، ومُشوِشاً جاداً لتحقيق أهداف “استعادة الصورة”.
المتابعة القانونية للملفّ تكشف بشكل مستمر ومتتابع حدث الخرق الأميركي للأعراف والقواعد في العلاقات الدبلوماسية بين البلدان ذات السيادة، والتي ليست في حالة حرب، باغتيالها مسؤولاً رفيع المستوى يقوم بزيارة رسمية لبلد آخر عبر مطار البلاد الرسمي، ويستقبله أحد المسؤولين الرسميين في هيئة الحشد الشعبي التي تنتمي مباشرة إلى الحكومة العراقية، وبالتالي فإنّ إيران تمتلك ورقة قوة بيدها في الثأر للشهيد سليماني في الوقت والمكان المناسبين.
طلب بهدف الانسحاب أو الكسب في اللحظة الأخيرة؟
على الرغم من الإغراءات الكثيرة التي قدّمتها الولايات المتحدة لطهران في فيينا، ضمن معادلة “رفع العقوبات وأكثر” مقابل “التخلّي عن الثأر لسليماني”، فإنّ إيران تفضّل استمرار العقوبات إذا كان ثمن رفعها التخلّي عن قيمة معنوية كبيرة في الشارع الإيراني والمنطقة.
من جانبها، تدرك الولايات المتحدة الأميركية استحالة القبول الإيراني بهذا الطلب، فهل تشارك طلبها بحثاً عن ذريعة للانسحاب المبكر أو بحثاً عن مكسب في الجولات الأخيرة من مفاوضات تبدو خسارتها خلالها عالية؟
في تشرين الثاني/نوفمبر 2021، وفي تعليق على مسار المحادثات، قال مستشار الأمن القومي الأميركي جيك سوليفان: “لا تسير (المحادثات) بشكل جيد، بمعنى أنّنا لم نجد بعد سبيلاً للعودة إلى الاتفاق النووي”. وتابع: “نحن نسدد فواتير القرار الكارثي بالخروج من الاتفاق في العام 2018″، مشيراً إلى أن الاتفاق النووي وضع سقفاً للبرنامج النووي الإيراني.
لا تبدو الولايات المتحدة باحثة عن ذرائع للانسحاب من الاتفاق الذي هرولت خلفه في محاولة إصلاح ما أتلفه تهور ترامب، كما أن الحاجة الأميركية إلى الاتفاق تتعاظم مع توتر الأجواء على الجبهتين الروسية والصينية.
ولذلك، تهدف الولايات المتحدة من خلال هذا الطلب إلى رفع السقوف في اللحظات الأخيرة بحثاً عن مزيد من المكتسبات، ولا سيما مع وجود تيارات داخل الإدارة الأميركية وفي المكونات المعارضة لها، تعتقد أن الفريق المفاوض فشل في مهمته أمام الدبلوماسية الإيرانية التي انتزعت منه الكثير.
طالبت إيران برفع جميع العقوبات المفروضة عليها دفعة واحدة، رافضة الطرح الأميركي في تعليق جزء منها وإبقاء جزء آخر. وترافق ذلك مع الإصرار على تسهيل الصادرات والإفراج عن الأصول المجمدة في الخارج.
حسن النيات.. قيد في عنق الدبلوماسية الأميركية
لم تكن المسألة مرتبطة بالجانب الكمي فقط، إنما أيضاً في آلية التوثق (الاتفاق على ضمانات لتنفيذ الاتفاق نفسه، ومن ذلك المطالبة ببيان صادر عن الكونغرس يعلن الالتزام بالاتفاق وعدم العودة عنه)، ما يعني إذلال صورة الولايات المتحدة كطرف لا يلتزم بتعهداته، واغتيالاً معنوياً لها. شكّل ذلك أزمة حقيقية للدبلوماسية الأميركية، التي سعت بعدها إلى تنفيذ أيّ انتقام معنوي من إيران، ويبدو أنها أخطأت التقدير في طلب التخلي عن الثأر لسليماني.
في السادس والعشرين من آذار/مارس الماضي، صرّح وزير الخارجية الإيراني، حسين أمير عبد اللهيان، في مقابلة مع التلفزيون الإيراني، أنّ “على الولايات المتحدة أن تُثبت حسن النيّات الذي تحدّث عنه بايدن، كتحرير 10 مليارات دولار من أموال إيران المجمّدة أو رفع العقوبات عن الملاحة الإيرانية، ليُثبت بايدن أنَّ هناك اختلافاً بين توجّهاته وتوجّهات ترامب”.
استعداد الولايات المتحدة لرفع أسماء بعض الشخصيات والهيئات عن لائحة الإرهاب سيسهّل تعامل هيئات شعبية ومدنية في المنطقة معها، وإن لم تكن رسمية، ويخفف من آثار ملاحقتها قانونياً في بلدانها، وخصوصاً تلك التابعة لسياسة الولايات المتحدة. إن تفاعل هذه الخطوة مع رصيد أيقونة سليماني يعزز الحالة الوجدانية والعملية في المنطقة، والتي تخشاها الولايات المتحدة، وبالتحديد في ما يتعلق بالكيان الإسرائيلي.
لا تزال الولايات المتحدة مهتمّة بإنجاز الاتفاق الَّذي بحثت عنه، ولكنّها لا تجد حلاً لإشكالية صورة الجريمة التي التصقت بها، وصورة الشهادة والتضحية التي التصقت بسليماني. أما في الميدان، فهي تدرك أنَّ طهران تصبر، لكنّها لا تنسى