Törökország különleges erőket veszített Idlibben és ami történt az egy teljes stratégiai és technikai kudarc. Ez azt is megmutatja, hogy a török politika végzetesen zsákutcába jutott, ahogy Ankara sietve próblál segítséget szerezni Amerikától és Európából, de még Izraeltől is, ugrálva a fenyegetés és könyörgés között.
Általában az Arab Sajtó részlegen tartózkodunk a közvetlen hírértékeléstől, mivel itt a Közel-Kelet hangját akarjuk csak közvetíteni. Ám ami tegnap történt azt közelről és közvetlenül követtük a hírekben és helyszíni források alapján. Ez pedig bizonyos pontok tisztázását nemcsak szükségessé, de lehetővé is teszi.
Február 27-én este a orosz üzemeltetésű Ḥamīmīm katonai reptéren óriási volt a forgalom, ahogy az egész frontvonal Idlibben mozgásban volt. Miközben a szír hadsereg immár napok óta nagy területeket szabadít fel az idlibi zsák déli részén a törökök támogatta terrorista csoportok az an-Nayrab–Sarāqib fronton támadtak. A cél a morál növelése és a két város bevétele volt. Ez szinten napok óta zajlik és a teljes eredménye a szír hadsereg visszavonulása volt an-Nayrab felső részéből. Mindez robbanásponthoz érkezett és a szír hadsereg közvetlenül csapást mért egy 9K79-1 rakétával (NATO jelölése SS-21 Scarab-B), mely 33, vagy 34 török katona halálát és ugyanennyi súlyos sebesülését eredményezte. Ez eddig a legnagyobb hivatalos vesztség török oldalon Idlibben. 4 török helikoptert engedtek be a szír és az orosz erők a kimenekítésre. A közösségi média órákon át elérhetetlen volt Törökországban, ahogy a halottakról szóló képek elkezdtek özönleni. Ám van egy hitelesített videó, ami a támadás pillanatában a létesítményen belül készült.
A veszteség Törökország számára óriási, hiszen ezek nem sorkatonák voltak, hanem török különleges egységek, amik a támadásokat szír és orosz célpontok ellen is vezették. Ez a fejlemény ugyanazon a napon történt, amikor az oroszok nagyban kiszélesítették támadásaikat, melynek oka, hogy Törökország hordozható hőkövető Stinger légelhárító rakétákat helyezett üzembe. Források szerint ezeket nem adják át a terroristáknak, hanem közvetlenül török személyzet kezeli őket. Ez a magyarázata minden mostani orosz reakciónak.
A csapás két okból sem történhetett volna meg. Ezek a különleges alakulatok teljesen elvegyülnek a a terrorista csoportok között, még pedig két módon. Nemcsak ők maguk álcázzák magukat milicistának, de a terroristák komoly száma is török felszerelést kap. Ezzel pedig nagyon nehéz megkülönböztetni a török erőket a terroristáktól, akiknek egy része maga is török. A másik ok, amiért ez nem történhetett volna meg az, hogy ezen a napon a török kibernetikai egységek szintén nagyon aktívak voltak. Főként minden olyan hírfelületnek az ellehetetlenítésében, ami szembe megy a hivatalos török állásponttal, de egyben a felderítést is meggátolva. Nemcsak ez nem történt meg, de a videó azt bizonyítja, hogy szír, vagy orosz technikai behatolás történt. Minthogy szír, vagy orosz erők nem vonultak be a helyszínre a videó közvetlen telefonról való kinyerése kizárt.
Ez egyben egy óriási politikai katasztrófa is. A tamdás estéjén, miközben a hírek épp csak érkeztek Izrael leplezetlen helikopter támadást mért a Ğulānon három szír katonát sebesítve meg. Az izraeli támadásnak nem volt közvetlen célja, sem pedig eredménye, így az idlibi fejleményekkel való kapcsolat nyilvánvaló. Akár volt közvetlen egyeztetés erről a török és az izraeli vezetőség között, akar nem, a látszat mindenképpen az, hogy ez egy összehangolt, vagy tehermentesítő támadás volt. Ez pedig óriási politikai veszteség Erdoğannak, elveszítse azt az esélyt, hogy a palesztin kérdést kihasználja. Még nagyobb a veszteség belső bázisára nézve. Hiszen török katonák halnak meg egy értelmetlen célért, méghozzá izraeli együttműködés közepett.
Ez egy stratégia zsákutca. Törökország nehezen tud ennél több nyomást gyakorolni, hiszen még nagy számban csapatokat veszíteni hatalmas katasztrófa lenne. A török társadalom ezt már nem bírná el. Erdoğan eddig abban a fényben mutatkozott, hogy “meg tudja szelídíteni” az oroszokat, de ez mostanra világosan elveszett. A következő lépés az amerikaiakkal való békülés lett, de innen sincs kézzelfogható segítség a láthatáron. Ezután következett a négyoldalú találkozó megtartásának az ötlete a franciákkal és a németekkel, de Oroszország már felmondta ezt. Még ha meg is tartják, akkor sem lesz így már semmi hatása. A legutóbbi ötlet egy NATO szövetségben létrehozandó repüléstilalmi övezet Idlib felett már inkább a pánik jele, mint valós fenyegetés, hiszen ennek mind jogi, mind technikai feltételei teljesen hiányoznak.
Eddig a nyugati, főleg az európai média támogatólag viselkedett Törökország irányába, nem igen közölve a híreket Idlibből, vagy csak Anakara számára kedvező fényben. Ám most Törökország azzal fenyegetőzik, hogy a minden “menekültet” átenged ellenőrzés nélkül Európába, ezzel növelve a nyomást az EU-n. Ennek logikus következménye, hogy ezek a médiafelületek át fognak fordulni és rá fognak mutatni, hogy a menekülthullám eleve a török politika eredménye. Ami tökéletes lehetőség lesz a többi nyugati állam felelősgének áthárítására.
Amikor ez eljön videók és beszámolók fognak következni, megmutatva, hogy Törökország terroristákat büjtatott török egyenruhába. Ezen megfontolások mellett a veszteség sokkal nagyobb 33 katonánál. Az eredmény egy teljes katonai, technikai és politikai mélyrepülés. Aminek nem látszik semmilyen kiútja.
الخسارة كبيرة جداً لتركيا لأن القتلى هم قوات خاصة تركية تقود الهجوم على أهداف سورية وروسية ولم يكونوا عناصر عاديين. جاء هذا التطور في نفس اليوم الذي وسعت فيه روسيا هجماتها إلى حد كبير والسبب وراء ذلك أن تركيا نشرت صواريخ “ستينغر” Stinger المحمولة الحرارية المضادة للطيران في ارض المعركة. ووفقاً لمصادر لا تمنح هذه الصواريخ لجماعات إرهابية وإنما يتم استخدامها مباشرة من قبل طواقم تركية وهذا ما يفسر الموقف الروسي الآن على كافة المستويات
وهذه الضربة لم ينبغ أن تكون قد حصلت لسببين، الأول هو أن هذه الوحدات الخاصة مندمجة بالكامل مع الجماعات الإرهابية بطريقتين أولاً ليس بسبب أنهم يتنكرون ليصبحوا كأنهم من الميليشيات، بل هناك أيضاً أعداد كبيرة من المجموعات الإرهابية تحصل على معدات تركية الأمر الذي يصعب التفريق بين القوات التركية والميليشيات، وخاصة ان عددا كبيرا من الإرهابيين هم أصلاً أتراك. السبب الثاني هو أن الفريق السيبرالي التركي كان مشغولا جداً في ذلك اليوم لمنع أي تقرير أخباري يتعارض مع الموقف الرسمي التركي بالإضافة إلى عملهم لمنع الاستطلاع. لكنهم لم يتمكنوا من ذلك بل تم الحصول على فيديو يثبت أن اختراقا سورياً أو روسياً قد حصل، نظراً لأن لا القوات السورية ولا الروسية دخلت الموقع (موقع الضربة) لم يكن هناك إمكانية للحصول عليها بشكل مباشر
يعد هذا أيضا كارثة سياسية ضخمة. ففي ليلة الهجوم كانت الاخبار تتدفق حول أن إسرائيل شنت هجوماً عدوانياً بمروحية فوق الجولان وجرحت 3 جنود سوريين. الهجوم الإسرائيلي لم يكن له هدف ولا حتى نتيجة لذلك فإن الروابط مع التطورات في ادلب واضحة. ومن المستحيل معرفة ما إذا كان هناك تشاور مباشر بين القيادتين التركية والإسرائيلية لتنسيق الهجوم، لكن هذا ما يبدو عليه الامر وهذه خسارة سياسية كبيرة لأردوغان لأنه سيفقد فرصته في استغلال الملف الفلسطيني. كما أنها خسارة أكبر لقواعده السياسية الداخلية عندما خسر قوات تركية تخوض حرباً غير مبررة وبالتعاون مع إسرائيل
هذا يعني أن الطريق مسدود استراتيجياً. حيث من الصعب على تركيا ممارسة ضغط أكبر لأن خسارة المزيد من القوات سيكون كارثياً وهذا ما لا يتحمله الشعب التركي. أظهر أردوغان نفسه على أنه قادر على “ترويض” روسيا لكنه خسر بشكل واضح. والمحاولة الأخرى كانت التقارب مع الأمريكيين ولكن لا يبدو هناك أي مساعدة ملموسة في الأفق. ثم جاءت فكرة استضافة اجتماع رباعي الأطراف مع كل من فرنسا وألمانيا وروسيا، لكن روسيا انسحبت، وحتى لو حدث هذا الاجتماع لن يكون له أي تأثير. آخر الأفكار كانت فرض منطقة حظر جوي فوق ادلب والتي تعد علامة على الذعر أكثر من أنها تهديد حقيقي حيث أن الشروط القانونية والتقنية لمثل هذه الخطوة غائبة تماماً
حتى الآن كانت وسائل الاعلام الغربية وخاصة الأوروبية تدعم تركيا بشدة وتغطي الاحداث بشكل طفيف ولصالح أنقرة. ولكن تهديد تركيا الحالي بالسماح لجميع اللاجئين بالذهاب إلى أوروبا وبدون أي اعتراض شكّل ضغطاً على الاتحاد الأوروبي. وبالتالي سيكون الرد المنطقي هو تحول هذه الوسائل الإعلامية وقولها إن السبب الكامن وراء وجود اللاجئين هو السياسة التركية. الأمر الذي سيعطي فرصة ذهبية للعديد من الدول الغربية لنقل المسؤولية على أكتاف تركيا حصراً
ستظهر مقاطع فيديو وتقارير في ذلك الوقت تدريجياً وتثبت أن تركيا تعطي وتلبس الإرهابيين معدات تركية. وبمعرفة هذه الظروف فالخسارة أكثر بكثير من 33 جندياً. والنتيجة هي انهيار عسكري وسياسي وتكنولوجي كامل بدون وجود مسالك للهروب في الأفق