Több mint egyheti heves, a terrorista csoportokkal és a török hadsereggel vívott harcok után a Sarāqib–an-Nayrab fronton, március 1. hajnalán a szír hadsereg visszatért Sarāqibba, miután mindössze négy napig részlegesen hiányzott onnan. Ezzel a sikerrel a szír hadsereg nemcsak fegyveres ellenségei fölött aratott győzelmet, de egyben, sőt még inkább, az elvileg az azt támogató elemzők és véleményközpontok fölött.
A hír:
A szír hadsereg visszaállította ellenőrzését Sarāqib fölött március 1-je hajnali óráiban. Ezzel az eredménnyel a szír hadsereg visszatért ebbe a stratégiai városba, miután mindössze négy napig nem volt jelen, mindeközben pedig nagy területeket szabadított fel az idlibi zsák déli részén, köztük a Zāwiya-hegységet és azt a Kafar an-Nabalt, ami az ún. “szíraiai forradalom” médiaközpontjaként híresült el. Ez az eredmény érezhető fordulópontot jelent az Idlibben vívott csaták sorozatában a szír hadsereg és a Törökország által támogatott terrorista frakciók között. Ezeknek a csaták az ideje alatt azonban széleskörű kritika indult meg a szír hadsereg, de éppígy Oroszország ellen is, melyek egy része furcsa volt, míg egy része inkább kerdőjeleket vet fel.
Értékelés:
A szír hadsereg nagyszerű előrehaladása után az utóbbi időben Sarāqib felmentsével, Aleppó városának keleti felszabadításával és az M5-ös autópálya teljes egészének megtisztításával a szír hadsereg Idlib város, egyben Idlib tartomány teljes egésze felszabadításának küszöbére érkezett. Ez kényszerítette arra a mostani török vezetést, hogy megváltoztassa korábbi álláspontját és maga hágja át saját ultimátumát, miszerint közvetlenül katonailag is beavatkozik a szír állammal szemben, hacsak a szír hadsereg február vége előtt nem vonul vissza a Szocsiban megállapított török ellenőrzőpontok mögé, majd támadást indított a szír hadsereg ellen a Sarāqib–an-Nayrab tengely mentén, szárnyai alatt a terrorista csoportokkal. Ez a támadás február 22-én indult meg és a török hadsereg a zsoldosaival együtt roppant fejlett eszközöket vetett be an-Nayrab közelében, mely végül hatalmas veszteségekkel végződött a török oldalon emberéletekben és olyan járművekben, mint a modern “Leopárd” tankok. A szégyenletes vereség után a török vezetés egyre nagyobb számban kényszerítette rá a terrorista csoportokat, hogy támadjanak an-Nayrabnál, hogy ezzel megváltoztassák a harc menetét és visszavegyék Sarāqibot. Így próbálta meg a török oldal javítani a fegyveres csoportok morálját, aki pedig közülük megtagadta a támadást, vagy elmenekült a török határok felé, azokat a török hatóságok tartóztatták le. Természetesen a fő ok emögött a logikus félelem tőlük és várható rémtetteiktől, ha nagyobb számban visszatérnek Törökországba. A török szerepvállalás egyre kiemelkedőbb lett minden eltelt nappal, ahogy híre érkezett, hogy török katonák haltak meg, a szám pedig szinten minden nap növekedett. Először történt ilyen annak ellenére, hogy Törökország és hadserege már évek óta jelen van Szíria harcterein.
Egyre erősödtek a török-terrorista támadások és an-Nayrab, de még Sarāqib ellen is, egyidőben a szír hadsereg támadásával Idlib tartomány déli frontján, illetve Ḥamā tartomány északi csücskében Ma‘rat an-Nu‘mān-ból kiindulva, mely végül a Zāwiya-hegység és terrorista csoportok médiaközpontjaként híressé vált Kafar an-Nabal felszabadításával ért véget. A szír hadsereg mindezt az eredményt alig néhány nap alatt érte el, dacára az egyre növekvő támadásoknak a tartomány északi frontja ellen és az Aleppó városa ellen intézett bombatámadásoknak. A közvetlen török támadás új fejezetet nyitott a háború történetében, s ki kell emelni, hogy immár a szír hadsereg a NATO második legnagyobb és legerősebb hadseregével harcolt.
Teljesen természetes, hogy a szír hadsereg visszavonult egyes előretolt állásaiból an-Nayrab és Idlib körül, de részlegesen még a két városból is, mégpedig két okból. Az elsőt az ezzel egyidőben zajló akció jelentette a tartomány déli részén, mert a legütőképesebb és legaktívabb harcoló alakulatokat ide szállították át; míg a második – és vélhetően nagyobb – ok a visszavonulás mögött a török és terrorista erők felmérése volt, illetve, hogy milyen eszközökkel vonultak harcba. Ennek eredményeként és a közösen végzett heves legicsapásoknak köszönhetően a szír és az orosz légierők részéről a szír hadsereg hatalmas veszteségeket okozott ellenségeinek. Ennek legnagyobb eredménye az a pusztító csapás volt, ami 34 török katonát ölt meg, mégpedig a különleges erők soraiban, amik a szír hadsereg elleni támadásokat vezették.
Hatalmas fenyegetőzések és széleskörű tárgyalások után Törökország semmi egyebet nem ért el, minthogy a zsoldos erői be tudtak hatolni an-Nayrabba és Sarāqibba, hogy aztán azonnal elmeneküljenek onnan a szír hadsereg csapásaitól és rajtaütéseitől félve. Ez a Sarāqibért folytatott csata végül március 1-én ért véget a szír erők visszatértével a városba. Az orosz katonai rendőrség azonnal állásokat foglalt el végig Sarāqib körül, ezzel védve azt a török agressziótól, miután Oroszország nyilvánvalóvá tette, hogy nem mond le Szíriáról és nem fogad el háttéralkukat. Ennek eredménye pedig a terroristák nagyrészének elmenekülése lett a frontról.
Ezek a gyors változások teljesen természetesek egy háborús helyzetben, ha figyelembe vesszük, hogy a szír hadsereg már nyolc éve folytatja ezt a háborút a legnagyobb hozzáértéssel, illetve, hogy mind a mai napig számos frontját kell védelmeznie a török megszállástól északon és keleten, az amerikaitól keleten és délen at-Tanaf körül, illetve az izraelitől a Ğūlānon. A rendszeres amerikai kihágások a szír civil lakosság ellen az Eufrátesztől keletre és a bűnös izraeli légicsapások a főváros ellen mindennek a legjobb bizonyítékai. S akkor még nem is beszéltünk a legutóbbi robbantásokról Damaszkuszban és más városokban, ami jól megmutatja, hogy a szír hadseregnek számos feladata van az egész országban. Ezzel szemben a török hadsereg évtizedek óta nem látott valódi háborút és gyakorlatilag határtalan támogatást élvez a NATO-tól. E körülményeket figyelembe véve teljes természetes, hogy néha visszaesést lássunk. Eleve az a furcsa, hogy mindezen körülmények között a szír hadsereg nemcsak tartja magát, hanem még ő nyomul előre számos fronton.
Furcsa azonban, hogy ebben az időszakban február 26 és március 1 között széleskörű kritikát láthattunk a szír hadsereggel és tisztjeivel szemben, méghozzá nemcsak az ellenségei, de még olyan források részéről is, amik amúgy a szír állam álláspontjához közelinek számítanak. E források és beszámolók egy része megosztottságról beszélt a szír hadsereg soraiban, a profizmus és a technikai felkészültség hiányáról a terepen, és ostobaságáról, hogy a legnagyobb szükség idején a legjobb egységeit már frontokra küldte. Egyes elemzések orosz hitszegést feltételezték, segítségének hiányát a szír hadsereg felé, illetve, hogy minden segítség nélkül otthagyta a szíreket a terrorizmussal küzdeni. Mindez pedig katasztrófálisan negatív hangnemben zajlott. Ezeket a meghökkentő nézeteket vitték szét az aktivisták a közösségi médiában Szírián belül és kívül.
Ezen álláspontok egy része érthető, mert minden Szíriának nyújtott támogatásuk ellenére ezek külföldi oldalak. Egy részük iráni, mások oroszok, vagy libanoniak. Az iráni forrásoktól teljesen természetes, hogy a széthúzás magvait hintik el a szírek és az oroszok között amikor csak lehetőség van erre, miközben Irán partvonalra került a szír kérdésben. A negatív orosz vélemények is érthetőek, hogy azt a felfogást lehessen döngölni, hogy a szír hadsereg rászorul Oroszországra és nélküle semmilyen eredményt nem lehet elérni. Még egyes libanoni oldalak pesszimista hangvétele is megérthető a heves összecsapások közepette, amikor libanoni mártírok esnek el a Ḥizb Allah soraiban. Miközben mindez érthető, mégicsak furcsa azt látnunk, hogy milyen sok aktivista és véleményközpont élt a legkeményebb nyelvezettel a csata egész ideje alatt, hogy aztán teljesen átváltozzanak Sarāqib felszabadulása után ünnepelve a hadsereget és tömjénezve önmagukat, mint a dicsőség megéneklőit.
Fontos észrevennünk, hogy ki a győztes és mi a realitás. A szír hadsereg nagy veszteségeket mért a terroristákra és a törökökre a csata egész ideje alatt, függetlenül attól, hogy mártírok estek el. A szír hadsereg soha nem veszítette el Sarāqibot és soha nem is mondott le róla, hanem visszavonult a központjából, hogy csapásokat mérjen a támadó oszlopokra és rajtaütő egységeket hagyjon hátra. Ez pedig azért lehetséges, mert a város sajnálatos módon már teljesen üres, az épületek romba dőlése pedig még mindig jobb, mint az emberveszteség. S végtére is Sarāqib alig pár nap után visszakerült az ellenőrzés alá. Ma pedig vajon ki az, aki hirtelen katonai egyeruhába bújt, holott nem mer kilátogatni a frontra, de még a fegyveres erőkhöz sem? Az Ankarában üldögélő török elnök, vagy a szír elnök, aki rendszeresen látogatja a fronton a csapatokat? A szír légvédelem 4 és 10 közötti számban a legmodernebb török drónokat szedte le, holott ezeket nem is észlelhette volna, ahogy ezt is feltételezték. Akkor hát miért is lett olyan technikailag alúlképzett a szír hadsereg? Ezek a lelőtt drónok, a kilőtt Leopárd tankok és török különleges egységekre mért csapás nem pont az ellenkezőjét bizonyítják világosan? Ki az aki ma segítségért könyörög, s még fenyegeti még saját szövetségeseit is minden nap? Ez vajon Szíria, vagy Törökország? Hiszen nem hallunk semmilyen hivatalos segítségkerést a szír katonai parancsnokságtól ebben az időszakban, holott Erdoğan minden nap fenyeget, nyomást gyakorol, zengedezik amerikai támogatásról, támadásokról, győzelmekről és a világ vezetőivel közös csúcstalálkozókról, hogy aztán kiderüljön, hogy mindennek szinte semmi alapja.
Nyolc év után a szír hadsereg győzelmei nem jelentenek kevesebbet a csodánál, még ha szövetségesei segítségét is beleszámítjuk ebbe. Sarāqib pontosan megmutatta, hogy nem kell félteni a szír hadsereget. Sem a harci szellemét, sem a technikai felkészültségét. Ám úgy tűnik, hogy egyes aktivisták és források mérgező szavai, még ha a támogatók részéről jönnek is, veszélyesebbek a török golyóknál Idlib biztosra vehető felszabadításának útján.
امرايا. خبرٌ وإعرابه: الجيش السوري يرجع إلى سراقب وينتصر على منتقديه
بعد أسبوع من معارك عنيفة على محور النيرب–سراقب مع المجموعات الإرهابية ووحدات الجيش التركي عاد الجيش السوري في فجر ١ آذار الى ادلب بعد غياب جزئي لمدة أربعة ايام فقط. وبهذا الإنجاز لم ينتصر على أعدائه المسلحين فقط بل وحتى أكثر من ذلك على محللين ومصادر أراء يفترض انهم يدعمونه
الخبر
استعاد الجيش السوري سيطرته على سراقب في الساعات المبكرة ل ١ آذار. بهذا الإنجاز عاد الجيش السوري الى هذه المدينة الاستراتيجية بعد غيابه لفترة أربعة ايام بالتزامن مع تحرير مناطق واسعة في الجيب الادلبي الجنوبي بما فيها جبل الزاوية وكفرنبل التي هي المركز الإعلامي لما يسمى “الثورة السورية”. هذه النتيجة تعتبر نقطة تحول ملحوظة في سلسلة المعارك في ادلب بين الجيش السوري والفصائل الإرهابية المدعومة من تركيا. وشهدت فترة المعارك هذه انتقادات واسعة اتجاه الجيش وأيضا اتجاه روسيا، بعضها غريب وبعضها الآخر يسبب تساؤلات
الإعراب
بعد تقدم الجيش السوري العظيم في الفترة الاخيرة وتحرير سراقب والأجزاء الشرقية لمدينة حلب والطريق الدولي “ام-5″، وصل الجيش السوري على عتبة ادلب وعلى عتبة تحرير محافظة ادلب بأكملها. وهذا ما اجبر النظام التركي الحالي على تغيير موقفه السابق ومخالفة إنذاره حول التدخل العسكري المباشر ضد الدولة السورية ان لم تعد وراء نقط المراقبة التركية المتفق عليها في سوتشي وشن هجومه ضد الجيش السوري على محور النيرب-سراقب مع الفصائل الإرهابية التي تعمل تحت جناحه. وبدأت هذه الحملة في 22 شباط باستخدام الجيش التركي ومرتزقته معدات متطورة جدا قرب النيرب التي انتهت بهزيمة كبيرة للطرف التركي بأرواح آلياته بما فيها دبابات “ليوبارد – Leopard ” الحديثة. وبعد الفشل المخجل اجبرت القيادة التركية عددا أكثر فأكثر من المجموعات الإرهابية على الهجوم على النيرب بهدف تغيير المسار واستعادة سراقب. هكذا حاول الطرف التركي رفع معنويات الفصائل ومن رفض منهم الذهاب الى المعركة او هرب تجاه الحدود التركية تم اعتقاله من قبل النظام التركي. وطبعا السبب الرئيسي وراء ذلك، الخوف المنطقي منهم ومن احتمال جرائمهم لو وصلوا بأعداد كبيرة الى تركيا. وأصبح الدور التركي بارزا أكثر كل يوم بوصول اخبار عن القتلى في صفوف الجيش التركي وبشكل متزايد تقريبا كل يوم لأول مرة. رغم ان تركيا وجيشها موجودان على ميادين القتال في سوريا منذ سنوات
اشتدت الهجمات التركية الإرهابية على النيرب وحتى على سراقب تزامنا مع هجوم الجيش السوري على المحور الجنوبي لمحافظة ادلب وشمال حماة انطلاقا من معرة النعمان الذي انتهى بتحرير كل جبل الزاوية وحتى بلدة كفرنبل المشهورة بمركزها الإعلامي التابع للفصائل الإرهابية. وحقق الجيش السوري هذا الإنجاز خلال عدة أيام فقط رغم الهجومات المتزايدة على المحاور في شمال المحافظة والقصف العنيف على مدينة حلب. وفتح الهجوم التركي المباشر صفحة جديدة في قصة الحرب والملاحظ في هذه المرة أن الجيش السوري حارب ثاني أكبر واقوى جيش في حلف الناتو
انسحب الجيش السوري من مواقعه المتقدمة حول النيرب وسراقب وحتى من هاتين المدينتين جزئيا لسببين. السبب الاول العملية المتزامنة في جنوب المحافظة وانتقال الوحدات الأكثر فاعلية الى هذا المحور والسبب الثاني وهو الأكبر وراء الانسحاب هو تقييم القوات التركية والإرهابية وما اخذوا معهم الى المعركة. وهكذا كبد الجيش السوري خسائر فاضحة لأعدائه فضلا عن الضربات المكثفة الجوية من قبل القوات الجوية السورية والروسية. وأكبر نتيجة حققها كانت الضربة القاتلة التي قتلت 34 عسكريا تركيا من القوات الخاصة التي كانت تقود العملية ضد الجيش السوري
بعد تهديدات كبيرة ومفاوضات واسعة لم تحقق تركيا شيئا الا دخول بعض فصائلها الى النيرب وسراقب ولتنسحب من هناك فورا خوفا من ضربات وكمائن الجيش السوري. وانتهت معركة سراقب فجر ١ آذار بعودة القوات السورية الى المدينة ووضع نقاط الشرطة العسكرية الروسية حول سراقب فورا لتكون دروعا ضد العدوان التركي بعد ما أوضحت روسيا انها لن تتخلى عن سوريا ولن تقبل اي اتفاقية خلفية ونتيجة ذلك هرب معظم الإرهابيين من المحور
هذه التغييرات السريعة طبيعية جدا في حالات الحرب خاصة إذا أخذنا بعين الاعتبار ان الجيش السوري يحارب منذ ثماني سنوات بجدية كبيرة وحتى الان. وعليه ان يحمي جبهاته ضد الاحتلال التركي في الشمال والشرق والأمريكي في الشرق والجنوب حول التنف والاسرائيلي في الجولان. وخير دليل على ذلك الانتهاكات الأمريكية المتكررة ضد المدنيين السوريين في شرق الفرات والضربات الجوية الاسرائيلية الإجرامية على العاصمة. ولم نتكلم عن التفجيرات الاخيرة في دمشق ومناطق اخرى والتي تبين ان لدى الجيش السوري مسؤوليات كبيرة في كافة أراضي البلد. بالمقابل الجيش التركي لم يشهد حربا حقيقية منذ عقود وعنده دعم لا حدود له من حلف الناتو. ونظرا لهذه الظروف من الطبيعي ان نشاهد تراجعات في بعض الأحيان. والعجيب أصلاً أن الجيش السوري ليس صامداً فقط بل يتقدم على عدة جبهات
والغريب ان الفترة بين ٢٦ شباط و١ آذار شهدت انتقادا واسعا للجيش السوري ولضباطه ليس فقط من اعدائه بل حتى من مصادر تعتبر قريبة لموقف الدولة السورية. وتكلمت بعض المصادر والتقارير عن انقسامات بصفوف الجيش السوري وعن عدم جديته وجهوزيته التقنية على الأرض وغباءه عندما أرسل أفضل وحداته على المحاور الاخرى في وقت الحاجة. وفرضت بعض التحليلات خيانة روسيا وعدم مساعدتها للجيش السوري وتركها السوريين يقاتلون الإرهاب دون اي مساعدة. وكل هذا كان بلهجة سلبية كارثية، وهذه الآراء العجيبة نقلها ناشطون على شبكات التواصل الاجتماعي داخل سوريا وخارجها
بعض هذه المواقف مفهوم بالرغم من أنهم يدعمون سوريا وهي مواقف في مواقع اجنبية من إيران وروسيا ولبنان. فمن الطبيعي ان تزرع المصادر الإيرانية خلافاً بين السوري والروسي عندما تسنح الفرصة لأن إيران أصبحت متهمشة في الملف السوري. والتحليلات السلبية من مواقع روسية مفهومة أيضاً لتثبت ان الجيش السوري بحاجة روسيا وبدونها لا نتائج ممكنة. وحتى الكلام السلبي من بعض المواقع في لبنان مفهوم في وقت الاشتباكات العنيفة وسقوط شهداء لبنانيين من صفوف حزب الله. ولكن غير المفهوم ان نرى ناشطين ومصادر آراء استخدموا اشد اللهجات طوال فترة المعركة. ثم يغيرون كلامهم تماما بعد تحرير سراقب الجديد ويباركوا للجيش ويمدحوا أنفسهم بأنهم مراسلو الخير
من الضروري ان نلاحظ من هو المنتصر وما هي الوقائع. الجيش السوري سبب خسائر كبيرة للإرهابيين والأتراك طول المعركة رغم سقوط شهداء. لم يخسر الجيش سراقب ولم يتخل عنها بل انسحب من المركز ليضرب الهجوم وترك وراءه كمائن. وهذا ممكن لان المدينة أصحبت للأسف فارغة تماما ودمار الأبنية أفضل من خسارة الأرواح. وعلى كل حال عادت سراقب بعد عدة أيام
واليوم من هو الذي يلبس بدلة عسكرية فجأة ولا يتجرأ ان يزور الجبهات ولا القوات المسلحة؟ الرئيس التركي في انقرة او الرئيس السوري (الذي يقوم بهذه الزيارات عادة؟
والدفاع الجوي السوري أنزل عدداً من الطائرات المسيرة التركية الاكثر تطوراً في كل الناتو، بين ٤ و١٠ طائرات مسيرة رغم انه كان من المفترض ألا يكشف هذه الأسلحة حتى. ولماذا نفترض أن الجيش السوري أصبح ضعيفا تقنيا؟ أليست هذه المسيرات والدبابات ليوبارد والضربة على القوات الخاصة التركية خير دليل على العكس؟
واليوم من هو الذي يطلب مساعدة ويهدد حلفاءه يومياً؟ هل هي سوريا ام تركيا؟ لأننا لم نسمع اي طلب رسمي للمساعدة من القيادة السورية في هذه الفترة بينما ايردغان يهدد ويضغط ويروج عن مساعدة أمريكية وهجومات وانتصارات وقمم مع زعماء العالم كل يوم لنكتشف أنه لا أساس من الصحة لهذا الكلام
بعد ثماني سنوات من انتصارات الجيش السوري والتي لا تقل عن المعجزات، حتى إذا أخذنا مساعدة حلفائه بعين الاعتبار. تثبت سراقب انه لا خوف على الجيش السوري لا معنوياً ولا تقنياً. لكن يبدو ان الكلمات السامة لبعض الناشطين والمصادر المؤيدة أخطر من الطلقات التركية في طريق تحرير إدلب الحتمي