http://www.almayadeen.net/analysis/1398576/التحالف-القطري–التركي–الأبعاد-والأهداف
Ḥusnī Maḥallī | Forrás: al-Mayadeen net | 17 Május 11:28
Nemzetközi kapcsolatok kutató és Törökország szakértő
Ezekre a kérdésekre és felvetésekre adott válasz elégséges a török-katari szövetség lényegének és céljainak megértéséhez. Washington és zsidó lobbijai pedig talán meg akarnak alapozni az “Évszázad Alkuja” utáni korszakra.
A Törökország és Katar közötti egyeztetés és együttműködés a Szíria felé tett közös nyitással kezdődött egy évvel azután, hogy az Igazságosság és Fejlődés Pártja átvette a hatalmat 2002 végén, hiszen mind Abdullah Gül, mind Ḥamad ibn Halīfa Āl Tānī katari emír részt vettek Damaszkusz arab kultúrális fővárossá nyilvánítási ceremóniáján 2008 január 20-án (amin egy arab vezető sem vett részt) megerősítve ezt az együttműködés, melynek szándékára és céljára csak az elmúlt években derült fény. Ekkor mutatkozott meg teljes részleteiben. Ezek közt ott volt az a négyoldalú találkozó Nicolas Sárközy francia elnök, az akkori török miniszterelnök Recep Tayyip Erdoğan, Ḥamad ibn Halīfa Āl Tānī katari emír és Baššār al-Aszad szír elnök között Damaszkuszban 2008 szeptember 4-én, mely az első gyakorlati lépés jelentette e célok megvalósításának útján. Ez pedig az, amit “Arab Tavasz” néven ismertünk meg.
Némelyek azt mondják, hogy ennek egyik oka Szíriában, hogy al-Asad elnök elutasította a francia-török-katari ajánlatot a katari és a térség országai gázának a Törökországba szállítását Szírián keresztül, onnan pedig Európába, hogy az versenyre keljen az orosz és iráni gázzal.
A korábbi katari miniszterelnök Ḥamad ibn Ğāsim 2017 október 25-én tett bevallása szerint a török-katari-szaúdi-amerikai együttműködésnek, és vele együtt az emirátusinak felelősége van a fegyveres csoportok támogatásában Szíriában 2011 elejétől fogva.
Törökország aztán a fő színtere lett ennek a támogátásnak, ott alakították meg az ún. Szabad [Szír] Hadsereget és az Ellenzéki Nemzeti Tanácsot. Aztán ez a színtér a központja lett minden szíriai politikai, katonai és bizronsági fejleménynek, s erről 4 könyv is született török nyelven.
Törökország Katarral együtt alapvető, aktív és hathatós szerepet játszott mind arab, regionális és nemzetközi döntésben, köztük Szíria tagságának felfüggesztésében az Arab Ligában. Enélkül, avagy Törökország nélkül ugyan hogyan merték volna az arab államok az Öböl államaival az élen bármi katonai tevékenységbe kezdeni ez ellen az arab ország ellen?
E két Amerikával szövetséges állam, melynek a legnagyobb támaszpontjai Törökországban és Katarban vannak, felvigyázó szerepet játszottak a Muszlim Tesvérisét csoportjai és azok szervezeti fölött, nemcsak Szíriában, de minden egyes “Arab Tavasz” érintette országban és másokban.
Ez az építkezés pedig annak a 2013 júliusában hozott szaúdi, illetve vele együtt emirátusi és egyiptomi döntésnek a dacára született, hogy ezek terrorista szervezetek.
Később a Katar és Szaúd-Arábia közti viszony megromlott, az utóbbihoz pedig csatlakozott Abū Zabī, Manáma, és Kairó is 2017 júniusában, hogy a török szerepnek ezt az ügyét kiemelt fontossággal kezeljék, mely elsősorban a hatalmas katari anyagi támogatásban valósul meg a török gazdaság felé, másodsorban pedig Erdoğan elnök minden katonai, politikai, biztonsági, stratégiai és szellemi lépése felé Szíriában, Líbiában és Szomáliában, illetve a térség többi államában. Mi több, az egész világon. Erdoğan elnök arra törekszik, hogy mindezeket a szunni Oszmán szultanátus és kalifátus zászlaja alatt fogja össze, melytől annak idején Szaúd-Arábia, az Emirátusok, Katar és Bahrein azt szerette volna, hogy a síi Iránnal szálljon szembe.
A katari (és vele együtt a török) nézeteltérések Szaúd-Arábiával és mindezen szövetségeseivel nem gátolta meg hagyományos politikájának a folytatásában Szíria ellenében, melytől úgy tűnik Doha azt szerette volna, hogy területén segítsen leszámolni a szaúdi szereppel a térségben és átvegye helyét Amerika abszolút törzsi támogatői között. Ehhez pedig olyan erős regionális és nemzetközi szövetségesre van szüksége, mint amilyen Törökország, vele pedig a Muszlim Testvériség mozgalmai, mellyel a Nyugat továbbra számol a jővőt illeti számításaiban. Ez magyarázza meg a Testvériséghez tartozó jemeni aktivista nő Tawakkul Karmān (akinek török állampolgársága is van) kinevezését a Facebook tartalmat felügyelő bizottság tagságába, miután az 2011-ben Nobel békedíjat kapott az “Arab Tavaszban” játszott testvériségi szerepe “elismeréseként”.
Ez az “Arab Tavasz” segített Erdoğan elnöknek, hogy kirántsa a talajt az Āl Sa‘ūd dinasztia alól, s magát jelentse ki a világon az iszlamisták legfőbb védelmezőjének. Mindez azonban katari pénzből, és vitára építve az Āl Sa‘ūd és az Āl Tānī dinasztiák között azon, hogy ki az igazi wahhābī és hogy ki a magasabb, Tamīm emírnek, vagy Muḥammad ibn Salmān!
Doha urai nem tartották titokban érzelmeiket és szándékáikat e vitával kapcsolatban az amerikaiakkal és az izraeliekkel folytatott beszélgetéseik során. Ezt hallhattuk a kiszivárgott hangfelvételeken mind Ḥamad ibn Halīfa-tól, mind Ḥamad ibn Ğāsim-tól 2012 májusában, amikor e kettő arról beszélt, hogy Doha a Szaúd-Arábiában uralkodó család megdöntésére törekszik. Egyben úgy ítélték meg, hogy az Āl Sa‘ūd dinasztia 12 éven belül megdől, amiből 8 már el is telt.
Ezek után meglehet, hogy Āl Tānī dinasztia át akarta venni az Āl Sa‘ūd helyét az amerikai-izraeli vállalkozás következő szakaszának szolgálatában az új cionista terv, az “Évszázad Alkuja” életbe léptetésére. Ehhez Dohának további török támogatásra van szüksége. Máris 10 ezer török katona van ott a két amerikai támaszpont, az as-Sayliyya és az al-‘Udayd közelében. Mondják, hogy ezek be is avatkoztak Tamīm emír védelmében annak rokonai ellene megkísérelt puccsa során ebben a hónapban, már ha ez [a puccskísérlet] igaznak bizonyul.
Az Āl Tānī dinasztia tudja jól, hogy az Āl Sa‘ūd ellenében nincs könnyű helyzetben a tórók támogatás nélkül (amiért utólag törleszt). Főleg miután azt állította több mint 200 ezer emberről, akik az Āl aš-Šayh családhoz tartoznak [Muḥammad ‘Abd al-Wahhāb, a wahhābī ideológia alapítójának leszármazottai] semmifajta kapcsolatban sincsenek Muḥammad ‘Abd al-Wahhāb-bal, ‘Abd al-‘Azīz király Roosevelt elnök 1945 február 14-ei első találkozója óta.
Ez a találkozó volt a szaúdi szervezkedés kezdete az arab világ ellen, hogy aztán hozzájáruljon a héber állam felállításához (1948), és megannyi problémát teremtsen az térség országainak, köszönhetően az Āl Sa‘ūd-nak annak szélsőséges és veszélyes felekezetével. Akkoriban Katar még brit gyarmat volt egészen 1971-ig.
A szaúdi dinasztiával szemben meglévő történelmi viszály ellenére Törökország fontos szerepet játszott mindezekben a fejleményekben, hiszen annak felállítása után alig pár hónappal elismerte “Izraelt”. Aztán hozzájárult a térségbeli amerikai-izraeli vállalkozáshoz a Bagdad Paktum, illetve több tíz amerikai támaszpont felállítása útján a területén, melyek egy része azok atombombáival mind a mai napig megvannak. Ezek mellett pedig több tíz támaszpont épült ki a térség összes azon országában, melyek szomszédosak Szíriával és Iránnal.
S bármi is volt a “rivalizálás” valódi oka az Ál Sa‘ūd és az Āl Tānī dinasztiák között, mindenki tudja, hogy a terep Szaúd-Arábia felé lejt. Nemcsak lakosságszáma, területi nagysága, hatalmas olajkincsei és az Āl Nahyān dinasztia támogatása miatt, hane mert területén van Mekka és Medina is, mellyel olyan kicsiny állam, mint Katar nem tud szembenézni, csakis egy olyan állam, aminek Törökországhoz fogható adottságai vannak, annak oszmán kalifátusával és szultanátusával, mely a térséget 400 évig uralta.
Ez a titka a közelségnek és a barátságnak, majd végük a katari szövetségnek a kezdettől fogva Törökországgal, annak mérete, lakossága és lehetőségei, végül pedig történelme okán, mely tele van a szaúdi dinasztia elleni ellenségeskedés emlékeivel annak 1790-es lázadása óta az oszmán állam ellen. Ez magyarázza meg, hogy egy oszmán szultán sem járt al-Ḥiğāz régiójában, leszámítva az éves zarándoklatot.
A szaúdi dinasztia sem felejti el, hogyan számolt le Ibrāhīm pasa, Muḥammad ‘Alī örököse felkelésükkel és ejtette foglyul ‘Abd Allah bnu Wahhāb-ot, akit 1820 februárjában Isztanbulba küldött, II. Maḥmūd szultán pedig elrendelte a lefejezését. S nyilván nem szabad megfeletkeznünk azon forgatókönyvek lehetőségeiről, melyek a szerepeket felosztják azok lelkes, vagy kényszerű támogatói között, főleg, ha a megoldás mindenki legnagyobb szövetségese, azaz Washington, mely minden játékossal okosan tudott bánni, bármi is volt annak álláspontja, vagy szintje. Másképpen nem igen van logikus és elfogadató magyarázata mindazon “viszályoknak, felfordulásoknak, összecsapásoknak és színészkedéseknek”, amit látunk az Āl Sa‘ūd az Āl Tānī és az Āl Nahyān dinasztiák között, illetve a többi fél között, melyek minden követik a “legnagyobb tanító” Trump parancsait, aki nem habozik kedve szerint megalázni mindet, s akinek senki sem válaszolhat vissza.
S íme a kérdés: Vajon Trump képtelen megvalósítani az érdekeket Katar, illetve a túlodalt közösen Szaúd-Arábia, az Emirátusok és Egyiptom között? Meg tudja-e gátolni a fiatal Tamīm emírt Törökország támogatásában, ami ha nem lenne az óriási katari pénz és az arabközi viszályok, nem lenne képes megtenni mindazt, amit most tesz politikailag, katonailag és ideológiailag Líbiában, Szíriában, Irakban és Szomáliában. Abban a Szomáliában, mely aktív olasz felszabadító művelet tanúja volt a török titkosszolgálatok útján, mely mögött ott volt az aš-Šabāb Mozgalomnak kifizetett katari pénzvagyon, mely aztán le is tért az olasz útról.
A válasz ezekre a kérdésekre és felvetésekre elégséges a török-katari szövetség lényegének és céljainak megértéséhez. Washington és zsidó lobbijai pedig talán meg akarnak alapozni az “Évszázad Alkuja” utáni korszakra. Akkora, miután a szaúdiak már megadták magukat, vagy megszűnt az Āl Sa‘ūd, ahogy azt Ḥamad ibn Halīfa Āl Tānī előző emír előre látta.
Az utóbbi pár év bizonyította az Āl Tānī dinasztia fontos régionális szerepének a folytatólagosságát, amióta csak Ḥamad átvette a hatalmat apjától, Aḥmad-tól, majd aztán azt fiának, Tamīmnak adta tovább alig pár nappal as-Sīsī puccsa előtt. Doha a Muszlim Testvériség menedéke lett, fej fej mellett Isztanbullal, a mely a régióban tapasztalható politikai és katonai vákuum miat dömtő játékos lett. Ennek oka a szír válság annak minden folyamányával, vetületével, szövődményével és elképzelhető belső, arabközi, regionális és nemzetközi forgatókönyvvével együtt!
Ha ez nem így lenne, akkor ugyan miért tud a 600 ezer lakosú és 11 ezer négyzetkilométert épp meghaladó Katar regionális és nemzetközi szerepeket betölteni, melyek útján meg tudta mutatni, hogy az Āl Tānī fontosabb, mint az Āl Sa‘ūd és az Āl Nahyān dinasztiák? Nemcsak a Nyugaton eszközölt befektetések okán, hanem az ideológiai fegyvere miatt, mely a Muszlim Testvériségben és a jelenleg Isztanbulban ülő követői formájában ölt testet, miután azok Rijád urainak hűségén voltak, most pedig Abū Zabī uraival együtt Erdoğan elnök és médiája kereszttüzében vannak. Aki annak szükségességéről beszél, hogy háborút kell hirdetni az Āl Sa‘ūd és az Āl Nahyān dinasztáik ellen, és le kell számolni velük.
التحالف القطري- التركي: الأبعاد والأهداف
حسني محلي | المصدر: الميادين نت | 17 ايار
باحث علاقات دولية و متخصص بالشأن التركي
الرد على هذه الأسئلة والتساؤلات سيكون كافياً لفهم مغزى التحالف التركي-القطري وهدفه، وقد تريد له واشنطن ولوبياتها اليهودية أن يمهد لمرحلة ما بعد “صفقة القرن
بدأ التنسيق والتعاون بين تركيا وقطر بانفتاحهما معاً على سوريا بعد عام من استلام حزب العدالة والتنمية السلطة نهاية العام 2002، إذ جاءت مشاركة كل من الرئيس عبدالله غول وأمير قطر حمد آل ثاني في حفل إعلان دمشق عاصمة الثقافة العربية في 20 كانون الثاني/يناير 2008 (لم يحضر أحد من الزعماء العرب)، تأكيداً لهذا التنسيق الذي انكشفت نياته وأهدافه في السنوات اللاحقة، وكنت شاهداً على أدق تفاصيله، بما في ذلك القمة الرباعية بين كل من الرئيس الفرنسي نيكولا ساركوزي ورئيس الوزراء آنذاك رجب طيب إردوغان وأمير قطر حمد آل ثاني والرئيس السوري بشار الأسد في دمشق في 4 أيلول/سبتمبر 2008، والتي جاءت بمثابة الخطوة العملية الأولى على طريق تفعيل هذه النيات، وهو ما تحقق مع ما يسمى بـ”الربيع العربي
وقال البعض إن أحد أسبابه في سوريا هو رفض الرئيس الأسد الاقتراح الفرنسي التركي القطري لنقل غاز قطر ودول المنطقة إلى تركيا عبر سوريا، ومنها إلى أوروبا، لينافس الغاز الروسي والإيراني
وباعتراف رئيس وزراء قطر السابق، حمد بن جاسم، في 25 تشرين الأول/أكتوبر 2017، يحمل التنسيق التركي-القطري-السعودي-الأميركي، ومعه الإماراتي، مسؤولية دعم كل الجماعات المسلحة في سوريا اعتباراً من العام 2011
وتحولت تركيا بعدها إلى ساحة رئيسية لهذا الدعم، وتأسّس فيها ما يسمى الجيش الحر والمجلس الوطني المعارض، ثم تحولت هذه الساحة إلى مركز رئيسي لمجمل التطورات السورية سياسياً وعسكرياً وأمنياً، وكتبت عن ذلك 4 كتب باللغة التركية
كما أدت تركيا دوراً أساسياً وعملياً وفعالاً مع قطر في كل القرارات العربية والإسلامية والدولية ضد سوريا، بما في ذلك تعليق عضويتها في الجامعة العربية، ولولاها، أي تركيا، لما تجرأت الدول العربية، وفي مقدمتها الخليجية، على القيام بأي عمل عسكري ضد هذا البلد العربي
كما أدت هاتان الدولتان الحليفتان لأميركا بأكبر قواعدها الموجودة في تركيا وقطر، دوراً ريادياً في تبني جماعات الإخوان المسلمين وتنظيماته، ليس فقط في سوريا، بل في كل دول “الربيع العربي” وغيره
وجاء هذا التبني على الرغم من إعلان السعودية، ومعها الامارات ومصر، هذه المجموعات في تموز/يوليو 2013 تنظيمات إرهابية
لاحقاً توترت العلاقة بين قطر والسعودية وانضمت إلى الأخيرة كل من أبو ظبي والمنامة والقاهرة في حزيران/يونيو 2017، ليضع هذا الأمر الدور التركي في موقع متقدم، عبر المزيد من الدعم المالي القطري الكبير أولاً للاقتصاد التركي، وثانياً لكل تحركات الرئيس إردوغان العسكرية والسياسية والأمنية والاستراتيجية والعقائدية في سوريا وليبيا والصومال وباقي دول المنطقة، بل والعالم أجمع. ويسعى الرئيس إردوغان لجمعها تحت راية الخلافة والسلطنة العثمانية السنية التي أرادت لها آنذاك السعودية والإمارات وقطر والبحرين أن تواجه إيران الشيعية
ولم تمنع الخلافات القطرية (ومعها تركيا) مع السعودية وحليفاتها جميع هذه الدول من الاستمرار في سياساتها التقليدية ضد سوريا، التي يبدو أن الدوحة أرادت من ساحتها أن تساعدها للقضاء على الدور السعودي في المنطقة، لتحل محلها في الولاء العشائري المطلق لأميركا، وهو ما يحتاج إلى حليف قوي إقليمياً ودولياً كتركيا، ومعها حركات الإخوان المسلمين، التي ما زال الغرب يضع من أجلها العديد من الحسابات المستقبلية، وهو ما يفسر تعيين الناشطة اليمنية الإخوانية توكل كرمان (تحمل الجنسية التركية أيضاً) لعضوية مجلس الإشراف على محتوى فايسبوك، بعد أن منحت جائزة نوبل للسلام في العام 2011، “تكريماً” لدور الإخوان في “الربيع العربي
وساعد هذا “الربيع” الرئيس إردوغان على سحب البساط من تحت أقدام آل سعود، فأعلن نفسه حامي حمى الإسلاميين في العالم، ولكن بالمال القطري مع الخلاف بين آل سعود وآل ثاني حول من هو الوهابي الأصلي أو من هو الأطول، الأمير تميم أم الأمير محمد بن سلمان
ولم يخفِ حكام الدوحة مشاعر هذا الخلاف ونياته في أحاديثهم مع الأميركيين والإسرائيليين سراً، وهو ما سمعناه في التسريبات الصوتية لكل من حمد بن خليفة وحمد بن جاسم في أيار/مايو 2012، إذ تحدثا عن مساعي الدوحة لإسقاط الأسرة الحاكمة في السعودية، متوقعان أن يزول حكم آل سعود خلال 12 عاماً مر منها 8 أعوام
وقد يحل بعدها آل ثاني محل آل سعود في خدمة المشروع الأميركي/الإسرائيلي بمراحله اللاحقة، لتطبيق المشروع الصهيوني الجديد “صفقة القرن”، وهو ما يحتاج إلى مزيد من الدعم التركي للدوحة، وفيها حوالى 10 آلاف عسكري تركي قرب قاعدتي السيلية والعديد الأميركية، وقيل إنهم تدخلوا لحماية الأمير تميم خلال تمرد أقربائه عليه بداية الشهر الجاري، وهو أمر خطير، إن كان صحيحاً
ويعرف آل ثاني أن وضعهم ليس سهلاً مع آل سعود من دون الدعم التركي (المدفوع له سلفاً)، وخصوصاً بعد أن قال عنهم أكثر من 200 شخص ينتمون إلى آل الشيخ في السعودية أن لا علاقة لهم بمحمد بن عبدالوهاب والوهابية التي خدمت المشروع الإمبريالي الصهيوني بالمال والمذهب منذ أول لقاء بين الملك عبدالعزيز والرئيس الأميركي روزفلت في 14 شباط/فبراير 1945
وكان هذا اللقاء بداية التآمر السعودي على العالم العربي، ليساهم ذلك في قيام الدولة العبرية (1948)، وخلق المزيد من المشاكل لدول المنطقة، بفضل آل سعود ومذهبهم المتطرف والخطير، وكانت قطر آنذاك مستعمرة بريطانية حتى العام 1971
وأدت تركيا، على الرغم من خلافها التاريخي مع آل سعود، دوراً مهماً في مجمل هذه التطورات، إذ اعترفت بـ”إسرائيل” بعد أشهر من قيامها، ثم ساهمت في المشروع الأميركي الإسرائيلي الإقليمي عبر حلف بغداد والأطلسي وعشرات القواعد الأميركية على أراضيها، وما زال البعض منها موجوداً بقنابلها النووية، إلى جانب عشرات القواعد في جميع دول المنطقة التي تجاور سوريا وإيران ومعاً
وأياً كانت الأسباب الحقيقية “للمنافسة” بين آل سعود وآل ثاني، فالجميع يعرف أن الكفة تميل لصالح السعودية، ليس فقط بعدد سكانها ومساحتها وثروتها النفطية الكبيرة المدعومة من آل نهيان، بل لأن في أراضيها مكة المكرمة والمدينة المنورة، التي لا يمكن لدولة صغيرة مثل قطر أن تتصدى لها إلا بدولة تملك معطيات شبيهة كتركيا بخلافتها وسلطنتها العثمانية التي حكمت المنطقة 400 عام
هذا هو سر التودد والتقارب، ثم التحالف القطري منذ بدايته، مع تركيا بمساحتها وسكانها وإمكانياتها، وأخيراً بتاريخها المليء بذكريات العداء لآل سعود منذ تمردهم ضد الدولة العثمانية اعتباراً من العام 1790، وهو ما يفسر عدم ذهاب أي من السلاطين العثمانيين إلى الحجاز لأداء فريضة الحج
كما لا ينسى آل سعود كيف قضى إبراهيم باشا، نجل محمد علي باشا، على تمردهم، وأسر عبد الله بن سعود، وأرسله إلى إسطنبول في شباط/فبراير 1820، فأمر السلطان محمود الثاني بقطع رأسه. هذا بالطبع من دون أن نتجاهل احتمالات السيناريوهات التي تقسم الأدوار لمن يتشجع لها برضا أو من دونه، وخصوصاً إذا كان المخرج هو الحليف الأكبر للجميع، أي واشنطن، التي نجحت في التعامل مع كل اللاعبين بذكاء، أياً كانت مواقعهم ومستوياتهم. وإلا ليس هناك أي تفسير منطقي ومقبول لما نراه من “خلافات وتوترات ومواجهات وتمثيليات” بين آل سعود وآل ثاني وآل نهيان وبين أطراف أخرى تأتمر جميعاً بأوامر “المعلم الأكبر” ترامب، الذي لا يتردد في إهانة الجميع وفق مزاجه، ولا يستطيع أحد أن يرد عليه
والسؤال: هل ترامب عاجز عن تحقيق المصالحة بين قطر وكل من السعودية ومصر والإمارات؟ هل يستطيع منع الأمير الشاب تميم من دعم تركيا، التي لولا المال القطري الكبير والخلافات العربية-العربية، لما استطاعت أن تقوم بما تقوم به الآن سياسياً وعسكرياً وعقائدياً في ليبيا وسوريا والعراق والصومال، الذي شهد عملية تحرير ناشطة إيطالية من قبل المخابرات التركية، المدعومة بالمال القطري، المدفوع لحركة الشباب التي أخلت سبيل الإيطالية
الرد على هذه الأسئلة والتساؤلات سيكون كافياً لفهم مغزى التحالف التركي-القطري وهدفه، وقد تريد له واشنطن ولوبياتها اليهودية أن يمهد لمرحلة ما بعد “صفقة القرن”، بعد الاستسلام السعودي أو زوال حكم آل سعود، كما توقعه الأمير الأب حمد بن خليفة آل ثاني
وأثبتت السنوات القليلة الماضية استمرار دور آل ثاني المهم إقليمياً منذ أن أطاح الأمير حمد بوالده أحمد، ثم تخلى عن الحكم لنجله تميم قبل انقلاب السيسي بأيام قليلة. وتحولت الدوحة إلى مأوى للإخوان المسلمين، جنباً إلى جنب مع إسطنبول، التي أصبحت لاعباً رئيسياً بسبب الفراغ السياسي والعسكري في المنطقة، وسببه الأزمة السورية بكل تبعاتها ومعطياتها وتطوراتها وسيناريوهاتها المحتملة داخلياً وعربياً وإقليمياً ودولياً
وإلا لماذا أرادت قطر بعدد سكانها الذي لا يتجاوز 600 ألف، ومساحتها التي تزيد قليلاً على 11 ألف كم مربع، أن تؤدي أدواراً إقليمية ودولية يثبت من خلالها آل ثاني أنهم الأهم من آل سعود وآل نهيان، ليس فقط بالاستثمارات في الغرب، بل بالسلاح العقائدي، الذي يتمثل بالإخوان المسلمين وولائهم الآن لإسطنبول، بعد أن كانوا على بيعة حكام الرياض، وهم الآن، ومعهم حكام أبو ظبي، في مرمى نيران الرئيس إردوغان وإعلامه، الذي يتحدث عن ضرورة إعلان الحرب على آل سعود وآل نهيان والتخلص منهما معاً